Zgodnie z publikacją P. Andersa Śladami powstania wielkopolskiego 1918-1919, powstanie można podzielić na pięć faz:
- faza I (9 listopada – 26 grudnia): od początku rewolucji w Niemczech, do momentu, w którym wybuchło powstanie;
- faza II (27 grudnia – 7 stycznia): podczas niej doszło do wyzwolenia sporej części terenów – spontanicznie i samorzutnie;
- faza III (8 – 15 stycznia): ofensywa polska już pod kształtującym się jednolitym dowództwem;
- faza IV (16 stycznia – 16 lutego): obrona zdobytych terenów i wzmożona akcja dyplomatyczna, która zaowocowała pokojem w Trewirze, kończącym powstanie;
- faza V (17 lutego 1919 r. – 17 stycznia 1920 r.): oczekiwanie na postanowienia i wejście w życie ustaleń traktatu wersalskiego, zgodnie z którymi Wielkopolska została przyłączona do Polski; do czerwca 1919 r., kiedy miała miejsce konferencja pokojowa, nadal trwały pojedyncze walki.
W historii podaje się, że samo powstanie wybuchło 27 grudnia 1918 r. i trwało do 16 lutego 1919 r., choć ostatnie pojedyncze bitwy miały miejsce jeszcze dużo później. Początkowo siły powstańcze oparto na ochotnikach, dlatego też pierwsze walki, pomimo zapału kończyły się niepowodzeniami. Na początku tereny objęte powstaniem ograniczały się do północnych, następnie zachodnich części regionu, jednak w krótkim czasie powstaniem objęta została niemal cała Wielkopolska.
16 stycznia na stanowisku głównodowodzącego zastąpiono majora Taczaka – od tej pory jako dowódca powstania wielkopolskiego mógł się tytułować generał Józef Dowbor-Muśnicki. Nowy przywódca, jako główne zadanie, miał stworzyć regularną armię powstańczą, do której do czerwca 1919 r. wstąpiło ponad 100000 żołnierzy.